“Çok acıdır benim için oğul, otuz yıl önce seni karakola götüren de ben oldum. Herkes bayram ederken sen de gözaltında kaybedilmiştin. Ben de figan feryat ‘ben ne yaptım’ diye ağlıyordum. Seni soruyordum...”

Hanife (Yıldız) ana bugün hala soruyor evladını. Ama artık “adalet” talep ederek soruyor.

“İstiklal Caddesi’nde isyandayım can oğul, ama adalet nerede?” diye soruyor, oğlu Murat’a bayram günü (30 Mart) yazdığı mektubunda.

Hanife ana acı yüklü ve bunu hiç gizlemiyor. Öfkesini de gizlemiyor. Berkin’in anmasında söylediği gibi, oğlunun bir mezar taşını olsun arıyor. Sesi acı yüklü, ama daha çok öfke yüklü.

Can oğlu için “adalet” arayan bir Cumartesi Annesi Hanife Ana. Ama sadece Cumartesi Anneleri’nin eylemlerinde değil, neredeyse her eylemde en önde görüyoruz Hanife anayı.

Murat’ın yerini dolduramasak da hepimizin anası Hanife Ana. Bütün Cumartesi Anneleri’nde olan bir özellik bu. Güzel ana, Gülmez ana, Emine ana biyolojik annelerimiz değil ama hepsi de neredeyse biyolojik annemizmiş gibi hissettiriyor. Güzel ana için hala bu hissi yaşadığımı söyleyebiliyorum. Hanife ana için de öyle.

Cumartesi Anneleri’nin engellemelere, işkenceye, gözaltılara rağmen kararlılıkla sürdürdükleri mücadeleyle kazandıkları ortak özellik bu.  

Hanife anayı eylemlerde görmek, gerçek anlamda moral güç veriyor bana ve o eylemde yer alan herkese. Hanife ana can oğlu Murat için olduğu kadar, bütün evlatları için de katılabildiği her eylemde yerini alıyor.

Ortaya çıkış nedenleriyle düşündüğümde keşke hiç evlatları için mücadele etmek zorunda kalmasalardı diyerek ekliyorum; ne mutlu ki bizlere mücadeleden vazgeçmeyen Cumartesi Anneleri gibi annelerimiz var.

Hanife ananın evlatlarından biri