Bu gidip gelmeler sıradan gidip gelmeler değildi. Oturmuştu bir işçi kahvesine, önünde Türkiye'nin en çok satan gazetesi vardı. Merakından şöyle bir bakma gereksinimi duymuştu. 3. sayfa haberine takılmıştı gözleri. Başlık “Ölüm uykusu” idi. O an nefret ve sadece kin vardı gözlerinde. Anlatılan bir 3. sayfa haberi değildi onun için artık. Çok önceden bindiği bir ada vapurunda çalan bir ezgi aklına gelmişti. “Çocuklar inanın, inanın çocuklar! Güzel günler göreceğiz, güneşli günler...” diyordu şarkıda, ama haberdeki çocukların görecek güzel günleri kalmamıştı, çalınmıştı yarınları.

Harun [14] kardeşi Ali [12] ve kuzenleri Hüseyin [14] pamuk tarlasında, pamuk toplarken yorgunluktan uyuya kalmışlardı. Bu üç güzel çocuk ve yakınları onların sonsuz uykuya yakalanacağını nereden bilebilirdi ki? Acı gerçekse saatler sonra ortaya çıkmıştı, meğerse bu beyaz altının içinde zirai ilaçlama yapılmış ve okul sıralarında ders yorgunluğundan uyuya kalması gereken çocuklar, aşırı yorgunluktan uyuya kalıp zirai ilaçların etkisiyle zehirlenerek ölmüşlerdi…

Çocuk işçi ölümlerine bir yenisi daha eklenmiş ve bu seferki kayıtlara geçmişti. Türkiye işçi cinayetlerinde olduğu gibi çocuk işçi çalıştırma oranının da yüksek olduğu bir ülkedir. Çocuklar bizim geleceğe olan inancımız, saflığımız, yarınlarımızdır. Şimdi, bizlere düşen görev oyun oynaması gereken, ders sırasında oturması gereken çocukların, yarınları çalınmasın diye mücadeleyi büyütmektir.

M. Güzel