TPI işçileri, sermayenin sefalet dayatmasına karşı iki ayı aşkın süredir grevde. Büyük maddi zorluklara, bunun ürünü sorunlara, eksiklik ve zayıflıklara rağmen direniyor. Çünkü çalışmasının karşılığında haketmediği kadar düşük bir ücret ve astım gibi hastalıklardan başka eline hiçbir şey geçmiyor. 

Petrol-İş üyesi işçiler bunu yaparken aynı sendikanın merkez yönetimi ne yapıyor peki?

Grevin ilk günü dışında bir kez dahi alana gelmeyen bir genel başkan, sözleşme görüşmeleri vesile olmasa greve uğramayacak diğer yöneticiler “maddi manevi yanınızdayız” demekten, onu da sadece söylemekten başka TPI işçisinin mücadelesi için ne yapıyor?

-Gelinen aşamada maddi zorlukları daha da artan işçilere ekonomik destek neden artırılmıyor?

-Neden tüm örgüt TPI işçisinin başlattığı bu onurlu direniş için seferber edilmiyor?

-TPI kapitalistinin grev kırıcı hamlelerine, yalanlarına karşı tek bir açıklama, tek bir söz söylenmiyor, bir yaptırım uygulanmıyor?

-Bağlı olunan Türk-İş Konfederasyonu, tüm işçilere dönük sefalet dayatmasına karşı bu grevi güçlendirmek için dayanışmaya çağrılmıyor?

Bunları yapmıyorlar da ne yapıyorlar?

68 gündür klimalı odalarından çıkma zahmeti göstermeyenler İzmir şube yönetimi ve temsilcileri ayaklarına çağırıp sermayenin sözlerini tekrarlıyorlar…

Mücadeleyi büyütmek yerine TPI yönetiminin yalan ve tehditlerine ortak oluyorlar. Hükümetin olası grev yasağına teslim olun demeye getiriyorlar. İşçinin direncinden çekinmeseler “reddettiğiniz %70’i kabul edin bitirin” diyecekler…

Petrokimya İşçileri Birliği olarak geçmişte çeşitli süreçlerde söylediklerimizi bir kez daha yineleyeceğiz. Kimse sizi o koltuklara sermayenin sözcülüğünü yapasınız diye getirmedi. Ya mücadele eden TPI işçisinin arkasında durun ya da gölge etmeyin o koltukları bırakın! “En çok grev yapan sendika biziz” diyerek işçinin direngenliğini kendinize şov malzemesi yapmaya kalkmayın. Bunu yapmaya kalkacaksanız da görev ve sorumluluklarınızı yerine getirin.

Yıllardır sermaye sınıfının dayatmalarına boyun eğmekle sonuçlanan sendikacılık anlayışınız çoktan iflas etti. Teslimiyetçi, uzlaşmacı, “aman tadımız kaçmasın”cı tutumlarınız işçiyi bugünkü koşullara getirmişken buna direnenleri boğmaya cüret dahi etmeyin. Sarayın kapısını, siyasilerin, devlet görevlilerinin makam odalarını yol eyleyen “mücadele” yönetimi ile geldiğiniz nokta işte bugün sizi TPI sermayesinin sözlerini tekrarlamaya getirdi.

TPI işçisine bir Gökhan Serdar daha lazım değil. Petrol-İş Sendikası’nın örgütlü mücadeleyi yükseltmesine ihtiyacı var. Bunu bugün yapamayanların da yarın TPI işçisine verecek hesabı var!

Petrokimya İşçileri Birliği